Ze komt bij me binnen met 2 credits en heeft een dringende vraag over een vriend. Of het nog een relatie gaat worden, en zo ja, wanneer dan? Ze wil nog net de trouwdatum niet van me weten, maar dat is vast de volgende stap :). Ongeduldig vertelt ze me dat ze maar 2 minuten heeft (en of ik dus maar een beetje snel wil werken). Ik reageer er niet op en vertel haar wat ik zie en voel. Het ongeduld spat van het scherm af (Nou, schiet op!!!). Wordt het een relatie of niet? Ik zie dat ze zelf veel duidelijker naar hem toe mag zijn want hij is al geen grote prater, dus ergens mag een van de twee zijn mond open gaan trekken. (Verdorie, geef je mij nu het antwoord nog wat ik wil horen of niet?) Ik vertel haar dat ze zelf het heft in eigen hand mag nemen om met hem in gesprek te gaan en zich opener op te gaan stellen. (Shit, tijd voorbij nu heb ik NOG steeds niet te horen gekregen wat IK wil).
Waar heb ik hier mee te maken?
Ik kan hier heel veel over vertellen, maar laten we het er maar op houden dat dit een over een jongvolwassene gaat, die voortkomt uit ouders van de patatgeneratie. De generatie waarin zij zich nu bevindt wordt de de Millenials genoemd. Deze blog gaat voornamelijk over jonge mensen die na 1984 zijn geboren. Het is de groep jongeren waarin mijn kinderen zijn opgegroeid.
Wat was de Patatgeneratie ook alweer?
Patatgeneratie was in de jaren tachtig een uitdrukking die werd gebruikt om te suggereren dat de toenmalige jongeren lui en verwend zouden zijn. De associatie met patat houdt verband met de suggestie dat deze jongeren voortdurend in snackbars zouden rondhangen.
(bron Wikipedia)
Goed, we hebben het dus over een ‘verwende’ generatie mensen die kinderen heeft gekregen, die zo mogelijk nog ‘verwender’ zijn dan hun ouders al waren. Verwend kan je op verschillende manieren uitleggen en hoe je dit leest, daar ga ik niet over. Ik heb het liever over een generatie die ‘moeilijk tevreden te stellen is, en die niet heeft geleerd met teleurstellingen om te gaan’, dan over verwend.
Toevallig zag ik vorige week een geweldig filmpje van Simon Sinek, die zomaar ineens mijn praktijkervaringen – zowel als jongerenwerker als consulent – op een verbluffend goede manier verwoordde. Hij stelt:
* De jongeren kunnen er niets aan doen dat ze in een gezin zijn geboren waarin ze niet weerbaar zijn gemaakt. Hun ouders hebben ieder steentje op het pad van het kind weg willen halen, ze verteld dat ze alles kunnen bereiken wat ze maar willen en daarom is het voor hun heel erg moeilijk om met teleurstellingen om te gaan.
* Jongeren denken binnen een korte periode een carrière op te kunnen bouwen, terwijl in de harde praktijk blijkt dat hier jaren overheen gaan. Dan is er geen mama of papa die dit even voor ze op kan lossen.
* De jongeren hebben te maken met een overvloed aan digitale informatie waardoor het moeilijk wordt om te kiezen. Wie zegt dat al die informatie klopt? Bovendien zijn er Facebook en Instagram waardoor het lijkt alsof het met iedereen heel erg goed gaat, terwijl dat alleen maar een aanname is omdat iedereen een maskertje opheeft en niet graag laat zien dat het niet goed gaat. Veel is Plastic Fantastic, maar het is voornamelijk een momentopname die niet realistisch is.
* De jongeren zien alleen maar feelgood dingen in de media. Als ze dat zelf niet ervaren of voelen kunnen ze dat niet aan.
Ik krijg dagelijks te maken met mensen die in en in verdrietig zijn. Geloof me, dit zijn echt niet alleen de Millenials maar ook 40 en 50 plussers, die hun leven laten leiden (lees lijden) door het volgen van vrienden of bijvoorbeeld degene op wie ze verliefd zijn. Zo’n gesprek gaat dan ongeveer als volgt:
‘Ik ben zo verliefd op Peter, maar ik zag dat hij vannacht een foto op zijn Facebook heeft geplaatst waar hij uitgaat met een stel vrienden terwijl hij tegen mij had gezegd dat hij zou gaan slapen. Ik voel me hartstikke rot want hij is niet eerlijk tegen me geweest. En verder zie ik ook regelmatig dat hij langer online is dan dat hij tegen mij heeft gezegd. Is hij bezig met andere vrouwen?’ Uhm… Misschien zou hij je de volgende dag uit zichzelf wel hebben verteld dat hij onverwachts werd opgehaald door een stel vrienden als jij hem niet meteen vanuit je paniek via Whatsapp had gebombardeerd met berichtjes? Ik zie echt relaties stuk gaan op dit onderwerp en ik begrijp niet waarom we met zijn allen 24/7 beschikbaar – en slaaf -, willen zijn van deze vast ooit goedbedoelde mooie technologische vooruitgang. Eerlijk? Ik werk zelf via het Internet, maar slaaf van mijn laptop of mobieltje en het leven wat anderen me laten zien?
Ik hoop oprecht dat je dit leest en dat hier goed over gaat nadenken en dat je jezelf deze vragen eens gaat stellen:
* Waarom ligt je mobiel naast je bed en wil je 24/7 overprikkeld worden door informatie?
* Waarom moet er meteen gereageerd worden?
* Waarom kan je je mobiel niet eens in een hoek gooien en zoiets gaan doen als bezig zijn met jezelf i.p.v. altijd met anderen? Natuurlijk is het fijn dat je het
allernieuwste mobieltje hebt, maar:
* WIE ben jij zonder je mobieltje? Zonder alle input van anderen, zonder Facebook en Instagram? Zonder
de neppe schijnwereld die we met zijn allen gecreëerd hebben?
Ik stel me zo voor dat een van mijn kleindochters over een jaar of 20 ongeveer op deze manier reageert:
‘Joh luister dan, mijn oma hè? Nou, die is nog opgegroeid in een wereld zonder computers en mobieltjes. Wat moet dat een saai leven zijn geweest zeg! Een keer per week een uurtje een muziekprogramma. Uhm, ik zou niet eens weten wat ik moest als ik wakker zou worden zonder MTV. Wow, en dan vertelde ze ook nog eens een keer dat ze toen autoloze zondagen hadden en dat ze dat nog leuk vond ook. Ja, het is al heel erg lang geleden maar kan jij je voorstellen dat je moet lopen? Echt hè, lopen of fietsen, die mensen waren gewoon gek. Oma zei ook; Doe nu die mobiel eens weg. Gewoon voor een dagje. Echt hoor, ze is lief enzo maar soms best een beetje van het padje. Weet jij, dat ze in die tijd echt alles moesten opschrijven? Met een echte pen en papier enzo… Schooltassen vol met boeken en zware schriften? Kilometers fietsen naar school en terug? Koekoek, tozzzzzzzzzzzz’
Terug naar de jongedame met het afdwingende gedrag. Ik vind het in en in verdrietig dat ze een van de velen is die zo ver van zichzelf vandaan staat, dat ze zich volledig focust op het moeten hebben van die ene partner. Dat ze niet geleerd heeft om te gaan met het feit, dat iemand onvoldoende gevoelens voor haar kan hebben om een relatie op te starten. Maar wat ik het ergste vind is, dat ze niet geleerd heeft om te accepteren wat ze niet veranderen kan. Dat zal het leven haar nu gaan leren, en dat is een hardere les dan iedere ouder ooit had kunnen verzinnen. En dan denk ik; waar zijn we in godsnaam met zijn allen mee bezig? Waarom leren we onze kinderen niet zelf weerbaar te zijn? Door ze daarnaast te vertellen, dat het leven soms ook zijn teleurstellingen heeft en dat je dat maar gewoon te accepteren hebt omdat het erbij hoort. Dat je niet alles kunt krijgen wat je wilt , en als je dan per se iets wilt, dat je daar gewoon hard voor moet werken.
Was vroeger alles beter? Echt niet, maar het was in ieder geval wel stuk rustiger…
Veel liefs
Yve
