Yve Coaching

Ik ben – zoals dat zo mooi genoemd wordt –, van middelbare leeftijd. Heb mijn leven prima op orde, woon op de plekken die mijn hart me ingeven en ik heb er mijn grootste hobby van gemaakt datzelfde hart te volgen. In alles wat ik doe of beslis, welke kant ik op ga of juist niet.

Heb jij dat nou ook?
Je weet wel, dat je je nog net niet schuldig voelt. Of, dat je jezelf aan anderen moet gaan verantwoorden omdat je een fijn leven hebt in je eentje? Omdat ik bewust alleen ben, en dus niet vanwege oude gekwetstheid, maar juist vanwege de volheid van mijn bestaan, heel erg blij ben met mijn leventje? Ik heb een goede band met mijn kinderen en vrienden, doe het allerleukste werk wat er bestaat, en voor de rest hoef alleen maar mijn eigen neus te volgen en kan ik gaan en staan waar ik wil. Kortom, ik ben overwegend een erg blij ei. En ja, het klopt, voor klusjes die mannen doen moet ik mensen inhuren, so what? Daar kies ik toch zelf voor?

Deze vrouw – lees ikke – heeft heel veel ME-time nodig, en op de een of andere manier kom ik het steeds vaker tegen dat anderen daar moeite mee hebben. Heb jij dat nou ook, jeweetwel dat je je nog net niet moet verdedigen en dat je juist een leuk mens bent, omdat je ervoor gekozen hebt om in je eentje leuke dingen te doen, te ondernemen en zelfstandig te zijn? Normaal gesproken trek ik me daar geen moer van aan, want ik leef zelf mijn eigen leven en dat doe ik naar volle tevredenheid van mezelf. Vanmorgen, tijdens een koester momentje dacht ik aan al die meningen die voorbij zijn gekomen de laatste tijd. Een gedachte schoot door me heen: ‘Er zijn meer mensen zoals ik.” Die lopen vast tegen dezelfde meningen aan. Dus jongens, deze blog is gewoon voor alle bewust al-een-staanden geschreven, (en schuif het al die mensen met een andere mening vooral heel erg snel onder hun neus).

Welke meningen ik allemaal tegenkom? Ik schrijf ze eerst voor je op en daarna licht ik ze toe 😊 op mijn eigen-wijze manier…

‘Je gunt jezelf geen liefde.’
‘Je hebt vast bindingsangst en voelt je kennelijk zo gekwetst dat je niet meer durft.’

‘En toch zie ik een man voor je in de toekomst.’

‘Joh, je ziet er zo goed uit, moet toch een makkie voor je zijn een leuke man te scoren?’

‘Alleen is ook maar alleen…’

Ik gun mezelf de hele wereld en ik ken maar weinig mensen die zoveel ware en oprechte liefde in hun leven hebben als ik. Het verschil ligt hem in de interpretatie van het woord liefde en de beleving ervan. Liefde is voor mij; alles wat ik in mijn omgeving heb, mijn kinderen, kleinkinderen, vrienden enz. Als ik van iemand hou, dan heb ik je dat verteld, dan heb je een plekje in mijn hart en dat is niet exclusief voorbehouden aan slechts een partner. Mijn hart is heel groot en er zit heel veel liefde in wat ik met anderen DEEL.

Uhm… Nu is het de pest dat ik een nogal een groot reflecterend vermogen heb, angst is me vreemd en al helemaal voor een relatie. Ik heb prachtige relaties gehad. Partners waar ik met heel veel dankbaarheid en liefde aan terug denk, ze waren leerzaam en fijn. Maar… Ik heb het niet nodig me met anderen te verbinden om in contact te komen met de liefde in mezelf. Is dat zo vreemd? In een wereld waar zoveel mensen alles buiten zichzelf leggen, zo wanhopig op zoek zijn naar liefde. Soms letterlijk hunkerbunkers zijn die hun aandacht alleen in de zoveelste partner willen steken, in plaats van op zoek te gaan naar de rijkdom in zichzelf, ben ik alleen maar dankbaar. Ik ben dankbaar dat ik mezelf heb gevonden, goed met mezelf kan leven en mijn beste vriendin ben, in plaats dit van anderen te verwachten. And guess what? Dit heeft me nog veel fijnere, mooiere en liefdevollere vriendschappen opgeleverd, juist omdat ik me kwetsbaar op durf te stellen, of het nu om een man, vrouw of kind gaat. Ik ben Ik, en die is heel erg zichzelf en deelt liefde, any time, any place…

Heb ik ooit gezegd dat ik het onderwerp relatie dichttimmer? Nee toch? Ik heb er nu gewoon geen behoefte aan, nou en? Wat ik jammer vind is, dat anderen hun eigen behoefte op mij projecteren. Omdat ze dat voor zichzelf willen vinden ze dat ik dat nodig heb. Om vervolgens voor mij te gaan denken en in te vullen dat ik nog gelukkiger zou worden dan ik nu al ben als er, halleluja, buiging, buiging, een man in mijn leven zou komen. Laat mij met rust, ik ben niet seniel en kan heel goed voor mezelf denken, dankjewel…

Het klopt, het is inderdaad een makkie, zelfs op deze leeftijd nog, maar is dat wat ik wil? Ik heb de behoefte niet vanwege – jawel, gelukkig met mezelf. Dus nee, ik ga geen man scoren om te scoren. Ook hier geldt, laat mij maar lekker met rust 🙂.

En dat is nou juist de grap, hoezo alleen? Ik ben niet alleen want ik heb mezelf toch? Mijzelf is toch ook iemand? Naast mezelf heb ik ook nog eens heel veel leuke mensen in mijn leven. Mensen die me nemen zoals ik ben, met wie ik dingen deel, maar vooral blijdschap, humor en genieten.

Wij mensen zijn eigenlijk heel erg gericht op negativiteit, want als je alleen bent, ben je zielig, vast erg behoeftig of wanhopig op zoek naar een invulling of opvulling van je leven. Mocht jij toevallig iemand zijn die wel behoefte heeft aan een partner, respect, echt waar. Maar laat mij mijn eigen pad volgen alsjeblieft? Probeer het eens op te brengen om te respecteren dat iemand anders die behoefte niet heeft, en dat die persoon zich al compleet voelt zonder een partner. Met sommige mensen gaat het gewoon goed, die zijn blij al-een te zijn en voelen zich niet eenzaam of verdrietig.

Liefs Yve